[… en dan:]
In het begin van zijn guerrilla wordt John Rambo geholpen door een jonge Vietnamese die haar mannetje staat. Wanneer hun krijgshaftige samenwerking in het levensgevaarlijke
oerwoud een romantisch tintje dreigt te krijgen, sneuvelt het beeldschone meisje. Zo hoort het natuurlijk in een dergelijke mythe. Want een ware held staat nu eenmaal alleen
in de wereld.
De woeste lotgevallen van de onoverwinnelijke Rambo, die tegen pijn en ontberingen is bestand, werden geroutineerd en vakkundig in de jungle van Mexico in scène gezet. De
liefhebbers van actie komen ongetwijfeld stevig aan hun trekken.
En om helemaal eerlijk te zijn: op die manier kan Rambo uiteraard ook worden bekeken. Per slot van rekening hebben we er, in de roemrijke historie van de Amerikaanse
western, als toeschouwers nooit zo’n punt van gemaakt dat er steevast horden Indianen van hun paarden werden geschoten.
Met andere woorden: beschouw Vietnam als een even politieke-modieuze als inwisselbare achtergrond en er is weinig fantasie voor nodig om in Rambo een hedendaagse Old
Shatterhand te zien. Dat is de held uit het van discriminatie, nationalisme en gruwelijk geweld stijf staande oeuvre van jongensboekenschrijver
Karl May dat we in onze jeugd met rode oortjes stuk lazen. Het is maar, waar je het effect van de gedramatiseerde actualiteit wenst te leggen. Met het type van de eeuwige
held Old Shatterhand in gedachten, blijft zelfs het symbool van Rambo als een vechtlustig soort Tarzan ongevaarlijk.
