De inwoners van de Gelderse plaats Ruurlo gaan in de bossen bij het dorp een Indianenspel opvoeren, en daarom vergaderde de raad gisteravond in Indianentenue. Het gemeentehuis werd voor deze gelegenheid de Grote Witte Wigwam genoemd, waar de raad bijeenkwam onder leiding van het Groot Opperhoofd, alias burgemeester jonkheer mr. J. W. de Beaufort 2. Op de foto: het Groot Opperhoofd temidden van zijn rode broeders. 3

[1]	In: Leeuwarder Courant : hoofdblad van Friesland, 21 juli 1971.

[2]	Jhr. mr. Jan Willem de Beaufort (* 13 juli 1913 , † 28 juni 2001) was burgemeester van Ruurlo van 1953 tot 1978.

[3]

Dat Nederland ook vóór de introductie van internet over (te) veel azijnp*ssers beschikte, bewijst de volgende ingezonden brief naar aanleiding van dit artikel door een mevrouw W. Rinzema uit Dronrijp die er blijkbaar erg trots op was dat zij ten tijde van deze brief „sekretariaats-korrespondente van de Stichting WIZA” was, zonder evenwel uit te leggen wat deze Stichting WIZA is. Hoewel zij wat betreft de treurige omstandigheden, waaronder de aan de grootste genocide uit de geschiedenis ontsnapte indianen moeten leven gelijk heeft, zou het toch bijzonder fijn zijn geweest als zij het optreden van jhr. mr. de Beaufort met wat meer humor had opgenomen: Raad als Indiaan Het zij gesignaleerd dat de in grote opmaak afgedrukte foto van Jhr. mr. de Beaufort, burgemeester van de Gelderse plaats Ruurlo, een speciale kwalifikatie verdient: namelijk „fratserig”. Het is bovendien teleurstellend, zo-niet enigermate bevreemdend, dat kommentaar op deze foto en kleine berichtjes elders in dagbladen, in de rubriek „Ingezonden Stukken” tot z’n recht moet komen. Naast en bij de kwalifikatie „fratserig” kunnen nog enige vragen aan het lezerspubliek in het algemeen en aan Jhr. de Beaufort in het bijzonder gesteld worden. Wil Jhr. de Beaufort zijn ambt luister bijzetten door de half adelaarsachtige half Geheimratsachtige houding bij zijn wandeling door de stenen Wigwam, waarbij zijn gemeenteraadsleden een dociele neerziende houding betrachten? Wil Jhr. de Beaufort zijn funktie inhoud geven door via een toeristische stunt het plaatsje Ruurlo in de vakantie-aktualiteit te brengen? Als dit zo is – je zou haast niet verwachten van zo’n man die vroeger van „noblesse oblige” leerde, dat hij via stunts zijn humaan geweten en zijn intellect geweld aan moet doen – nogmaals, als dit zo is, weet hij dan misschien niet dat juist een van de meest discriminerende daden voor minderheidsgroepen waartoe de Indianen in Noord- en Zuid-Amerika ook gerekend kunnen worden na de uitroeiingsprocessen van de vorige eeuw, de toeristische exploitatie is? Weet Jhr. de Beaufort, die misschien na lezing van de Karl May-serie opgehouden is met lezen, (over de situatie van de Indianen wel te verstaan) dat enkele maanden geleden een groep Noordamerikaanse Indianen bij Oe Thant om bemiddeling vroeg, omdat de visrechten die zijn van oudsher bezaten, door de industrieën met voeten getreden worden? De visvangst was de voornaamste bron van inkomsten van deze stam. Nu worden ze door ondervoeding, tuberculose en uitputting bedreigd. Zou hij dit misschien niet weten, deze telg uit het geslacht de Beaufort? Weet hij niets van de afslachting onder leiding van Col Custer in 1868 van de Cheyennes (zie film Solcher Blue [bedoelt deze belangrijke „secretariaats-correspondente” soms de film Soldier Blue? Helaas voor haar komt daarin geen Custer voor, RS]) Bijna iedere middelbare scholier, die werkelijk hart in zijn lijf had en de Karl May serie uitgelezen had, kwam tijdens of na zijn puberteit tot deze ontstellende ontdekkingen en dacht erop door. Er zijn twee mogelijkheden, óf Jhr. de Beaufort bleef ter zake van de Noord Amerikaanse Indianen problematiek steken in zijn puberteitsrage, óf – en die mogelijkheid werd reeds genoemd – hij doet zijn geweten eenvoudig geweld aan. Er is in Noord-Amerika een Red Power beweging, waarbij Indianen en studenten samen gebieden bezetten (Alcatraz ’70) om de wereldopinie op de problematiek te vestigen van grondontrechtingen, leerdiskriminatie en de beschamende situatie in de meeste Noord Amerikaanse Indianen-reservaten, waar de inwoners tot apathie zijn vervallen (bloedmonsters tonen zeer vaak anaemie aan) en tot niets kunnen komen. Nellie Sachs, Joods verdrevene, dichteres en Nobelprijswinnares schreef wellicht ook voor Jhr. de Beaufort: Himbeeren verraten sich im schwärzesten Wald durch ihren Dulft, aber der Toten abgelegten Seelenlast, Verrät sich keinen Suchen. (uit: Und Niemand weisz weiter).

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website