Een groep minder welwillende blanken stookt de stam der Comanches op tegen die der Apachen om daar uiteindelijk zelf van te kunnen profiteren. Enkele malen weten Winnetou en zijn blanke broeder Old Shatterhand, die zijn naam aan deze film 2 in de Cinema 3 leende, een oorlog te voorkomen, maar als de opperbevelhebber van de blanke troepen tijdelijk afwezig is en een minder betrouwbare kapitein de honneurs waarneemt, is het oorlog geblazen. Grote horden Indianen vallen op het fort aan, waar Old Shatterhand en Winnetou’s pleegzoon gevangen zitten. Aanvankelijk dreigen de slechte blanken te zullen winnen, maar het getij keert. De generaal van de blanke soldaten komt echter terug en neemt zelfs de kwaadwillende kapitein in arrest, daarmede tegemoetkomend aan de rechtsgevoelens van de kinderen, voor wie deze film toch wel in de eerste plaats bestemd zal zijn. Meer kritisch gezinde ouderen zullen er weinig plezier aan beleven, ondanks de pogingen van de regisseur om op enkele plaatsen een aan James Bond herinnerend effekt te bereiken. Lex Barker 4 is lang niet de de Old Shatterhand die men zich uit de boeken van Karl May heeft voorgesteld en ook Pierre Price 5 als Winnetou blijft maar bleekjes ondanks zijn geverfde huid. Zoals gezegd een kinderlijke film en vooral niet meer.

[1]	In: Leeuwarder Courant : hoofdblad voor Friesland, 31 december 1965.

[2]	Originele Duitse naam: „Old Shatterhand”.

[3]	Cinema is een bioscoop aan de Nieuwstad 38-42 in Leeuwarden, tegenwoordig onderdeel van het Pathé-concern.

[4]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[5]

Pierre Brice (artiestennaam van Pierre Louis Baron le Bris, * 6 februari 1929 , † 6 juni 2015) was een Frans acteur, die in maar liefst elf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60 de rol van Winnetou speelde: „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Unter Geiern” (1964), „Der Ölprinz” (1965), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Old Surehand, 1. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966), „Winnetou und sein Freund Old Firehand” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968). Voorts speelde hij nogmaals de rol van Winnetou in de tv-series „Mein Freund Winnetou” (1980) en „Winnetous Rückkehr (1998) en trad hij een aantal malen op als gastacteur (uiteraard eveneens in de rol van Winnetou) bij de Karl-May-Spiele van Elspe en Bad Segeberg.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website