L e x  B a r k e r 2 in een film, gemaakt door R o b e r t  S i o d m a k 3, naar een verhaal van K a r l  M a y. De paarden draven ditmaal niet door de prairies van Amerika maar door het fotogenieke berglandschap van de Balkan. Verder zijn echter wel de bekende ingrediënten van de Winnetou-boeken aanwezig: de dreiging van boze schurken, de eer van mooie vrouwen, af en toe een flink scheutje vaderlandsliefde, en bovenal: de onkreukbare held, kei in het spoorzoeken en meester in het lassowerpen.
Robert Siodmak is vakman genoeg om voor zeer fraaie beelden te zorgen maar desondanks blijft de antieke romantiek van het verhaal al te zichtbaar.
(Cineac Damrak 4 – „Kara Ben Nemsi” 5).

[1]	In: De Telegraaf, 13 augustus 1965.

[2]

Lex Barker (voluit: Alexander Chrichlow Barker Jr., * 8 mei 1919 , † 11 mei 1973) was een Amerikaans acteur, die in vijf films furore maakte als Tarzan; in Europa was zijn eerste grote rol die van Robert – de verloofde van de vrouwelijke hoofdrolspeelster Sylvia (Anita Ekberg) – in de klassieker „La dolce vita” van Federico Fellini, alvorens hij optrad in maar liefst twaalf van de zeventien grote Karl-May-verfilmingen in de jaren ’60: als Old Shatterhand in „Der Schatz im Silbersee” (1962), „Winnetou, 1. Teil” (1963), „Old Shatterhand” (1964), „Winnetou, 2. Teil” (1964), „Winnetou, 3. Teil” (1965), „Winnetou und das Halbblut Apanatschi” (1966) en „Winnetou und Shatterhand im Tal der Toten” (1968); als Kara Ben Nemsi in „Der Schut” (1964), „Durchs wilde Kurdistan” (1965) en „Im Reiche des silbernen Löwen” (1965); als Dr. Sternau in „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes” (1965).

[3]	Robert Siodmak (* 8 augustus 1900 , † 10 maart 1973) was een Duits, later Amerikaans regisseur, die tekende voor drie van de zeventien grote Karl May-verfilmingen uit de jaren  , t.w. „Der Schut” (1964), „Der Schatz der Azteken” (1965) en „Die Pyramide des Sonnengottes”.

[4]

Cineac – een samentrekking van Cinéma d’Actualité – was van 1934 tot 1996 een bioscoop in de Reguliersbreestraat in Amsterdam (tegenover het bekendere Tuschinsky). In het pand bevindt zich nu Restaurant Club Cineac, waar geen films meer gedraaid worden, maar waar men kan loungen bij de klanken van elektronische muziek; een van de mede-eigenaren is Tijs Verwest alias (DJ) Tiësto. Van 1938 tot 1983 bevond zich op het Damrak een tweede Amsterdams filiaal van Cineac, terwijl er ook in Den Haag, Rotterdam en Utrecht Cineac-vestigingen bestonden.

[5]	Originele Duitse titel : „Der Schut”.

Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.

www op deze website