Voor oudere kinderen gaat er een andere factor meespelen: de eigen verbeelding, die zich vormt tijdens het zelf-lezen. Persoonlijk kan ik me nog heel goed m’n
teleurstelling herinneren, toen ik, als hartstochtelijk verslinder van Old Shatterhand’s avonturen, eens een goedkope, slecht-geïllustreerde
uitgave van een van Karl May’s boeken in handen kreeg.
De beschrijvingskunst van deze auteur is wel zo oppervlakkig, dat zij een ruime en zeer persoonlijke interpretatie van de „typen” toelaat. De verschillen tussen
mijn fantasie en die van de tekenaar waren dusdanig, dat zij met elkaar in conflict kwamen. De indruk echter, die deze illustraties maakten, waren toch zodanig – het kind
gelóóft erin – dat de illusie een knak kreeg, zozeer zelfs dat de naam Karl May al vrij spoedig van het boekenlijstje verdween.
Dat is een van de negatieve invloeden van de illustratie.
Maar kan men zich daarentegen een andere „Gargantua” voorstellen, dan die van Gustave Doré 2?
Gustave Doré (voluit: Paul Gustave Doré, * 6 januari 1832 , † 23 januari 1883)
was een Frans beeldend kunstenaar, graveur en illustrator, die wereldfaam verwierf met zijn illustraties bij de boeken van o.a. Rabelais („Gargantua et Pantagruel”),
Balzac („Les Cent Contes drolatiques”), Dante Alighieri („La Divina Commedia”), Jean de La Fontaine („Fables#148;), Milton
(„Paradise Lost”), Coleridge („The Rime of the Ancient Mariner”), Ariosto (&#Orlando furioso”) en natuurlijk de Bijbel.
Terug naar de Nederlandstalige bibliografie.
Terug naar de Karl May-startpagina.
Terug naar de Apriana-startpagina.
