MISSCHIEN was de reden dat Karl May hart en hand van de schoonzuster 2 van Münchma yer 3 weigerde wel het feit dat hij verliefd was geworden op de kleindochter van een barbier in Hohenstein 4. Natuurlijk was Münchmayer boos, waarop May zijn ontslag nam en een eigen tijdschrift oprichtte: Frohe Stunden 5, dat hij als gewoonlijk helemaal alleen volschreef. De jeugdige Emma Pollmer was bekoord door de vurige auteur, maar de barbier-grootvader voelde niet veel voor May, van wie hij veel had gehoord. „Als ik Uw kleindochter niet krijg, dan neem ik haar” dreigde May en vertrok naar Dresden. Aan het meisje schreef hij „Je kunt kiezen, je grootvader of mij; in het laatste geval kom je naar Dresden!” De gehoorzame Emma verliet haar grootvader en werd in Dresden gezelschapsdame bij een domineesweduwe 6. De grootvader gaf ten slotte toe, maar hij overleed aan een beroerte voor het huwelijk werd voltrokken. Maar Karl trouwde toch met zijn Emma, tot zijn spijt naar hij later zelf toegaf. Emma was bezeten van geld; toen de uitgever Münchmayer haar opzocht om haar bemiddeling te krijgen voor een verdere samenwerking met May stemde zij zonder meer toe. Om harentwille beloofde May nog een roman voor de uitgever te schrijven.

Een omslag van een der colportageromans van Münch-meyer, voor wie Karl May schreef. Door woestijnen en harems trokken de helden en Münchmeyer zorgde er wel voor dat May’s verhalen een erotisch tintje kregen.

Het ging net als de vorige keer: May schreef en schreef, maar hij kreeg geen korrektievel te zien en bewijsnummers werden hem ook onthouden, van de oplagecijfers had hij geen flauw idee. Die romans verschenen in oplagen van minstens twintigduizend stuks; voor elke aflevering kreeg May vijftig mark en elke roman bestond uit honderd afleveringen.
May beging de fout om al die afspraken alleen mondeling te maken; hij had geen letter schrift. Als hij wantrouwend werd, was het zijn vrouw die hem bezwoer toch vertrouwen te hebben. Pas later ervoer May, dat zijn vrouw en mevrouw Münchmayer 7 elke ochtend in het stadspark lange gesprekken hadden. Deze vriendschap was voor hem verborgen gehouden; de Münchmayers hadden dit uitstekend gespeeld. Vijf grote kolportageromans verschenen in die jaren. Waldröschen, De Liefde van een Uhlaan, De verloren zoon, Duitse harten-Duitse helden en De Weg naar het geluk. Na veel moeite kreeg May de ingebonden exemplaren van Münchmayer, maar toen hij de dikke boeken zag zuchtte hij en zette ze ongelezen weg. Dat zou hem duur te staan komen.

Tweeduizendzeshonderdtwaalf dicht bedrukte bladzijden telde de roman „Waldröschen”, aangekondigd als een achtervolging om de aarde en een onthullende roman over de geheimen der menselijke samenleving door Kapitein Ramon Diaz de la Escosura. Het was een variatie op de avontuurlijke thema’s van Alexandre Dumas 8 en Jules Verne 9. De held was Dokter Karl Sternau, sterk als een beer, die van de Rijn via het kasteel Rodriganda in de Pyreneeën naar de Mapimiwoestijn in Mexico reist. Deze Sternau was een kombinatie van professor Sauerbruch 10 en Old Shatterhand. Als arts genas hij galziekte, grauwe staar en krankzinnigheid en als avonturier streed hij tegen Comanche-Indianen en Spaans-Mexicaanse bandieten. Als edele wreker ontmaskerde hij gifmengers, moordenaars, kinderrovers, bandieten, zeerovers en valse graven.

Het geval wilde, dat de uitgever Münchmayer meende dat dit werk er beter uit zou zien als het wat gekruid werd. Eigenhandig voegde hij er de nodige doorschijnende gewaden, slanke vormen, weelderige boezems en bekoorlijke négligés in. May wist hier niets van en zou er veel later pas op opmerkzaam worden gemaakt, toen men hem van pornografie beschuldigde.
May besloot voor goed met Münchmayer te breken en schreef voortaan voor respektabele familietijdschriften zoals de „Gartenlaube” 11, de Goede kameraad en de „Heimgarten”. Maar zijn voornaamste bron van inkomsten werd gevormd door de „Deutsche Hausschatz in Wort und Bild”, een sedert 1874 verschijnend familietijdschrift dat in Regensburg, New York en Cincinnatti tegelijkertijd werd uitgegeven. In dit blad schreef May zijn reisverhalen welke hem in korte tijd wereldberoemd zouden maken. Nieuw was het genre van Mays werk niet; in de eerste helft van de achttiende eeuw was James Fenimore Coopers „ Padvinder en Lederkous” 12 in Duitsland verschenen. In de eerste helft van de negentiende eeuw had Friedrich Gerstäker 13 Amerika geprezen in zijn vele boeken als het land van vrijheid en toekomst en de kolportageromans in aflevering hadden het Verre Westen ook al ontdekt als afzetgebied.

EVEN aktueel als de schildering van het primitieve leven in het wilde westen moeten May’s lezers wel diens boeken met ethnologische sprookjes uit het Midden Oosten hebben gevonden. Terwijl de belangstelling in Duitsland zich algemeen richtte op het land der onbegrensde mogelijkheden (tussen 1820 en 1914 emigreerden meer dan vijf miljoen Duitsers naar de Verenigde Staten) begon in Afrika en Azië de grote tijd van het kolonialisme. Frankrijk was in 1830 begonnen met de verovering van Algiers, terwijl de Engelsen het Chinese Hongkong annexeerden. In 1882 trokken de Engelsen Egypte binnen, terwijl in Duitsland een vereniging kolonisering werd opgericht ter ontwikkeling van de Duitse gebieden in Afrika en de Stille Zuidzee.

De kranten maakten melding van een Engelse veldtocht in Afghanistan, over een Servisch-Bulgaarse oorlog en over de Turkse kwestie. Gustav Nachtigall 14 bereisde de Sahara; in Oostafrika maakten David Livingstone 15 en Henry Morton Stanley 16 hun grote reizen. De Duitser Eduard Schnitzer 17 trad in Egyptische dienst en werd als gouverneur Emin Pasja de man die de Soedan voor zijn nieuwe vaderland ontsloot.
De daardoor ontstane nieuwsgierigheid naar vreemde landen volken werd door geen andere auteur beter bevredigd dan door Karl May. Ongeveer in dezelfde tijd waarin de Franse schilder Henri Rousseau 18 aan de hand van briefkaarten en zoölogische boeken zijn primitieve oerwoudtaferelen begon te maken, die hij nog nooit had gezien, schreef May, voortbouwend op eigen fantasie, atlassen, lexikons en woordenboeken zijn naieve heldenepos over de ondergang van de Rode man en zijn gekuiste bewerkingen van de sprookjes van Duizend-en-een-Nacht. De schone slavin Leilet werd de moedige jonge vrouw Senitza, die meer tijd heeft voor daden van mannelijke moed dan voor de liefde. De wereld van het wilde westen is bevolkt door louter mannen en zelfs Winnetou’s zuster, die een diepe liefde voor Old Shatterhand heeft opgevat, wordt door moordenaarshand omgebracht, opdat toch maar elk spoor van erotiek zal verdwijnen ..

www op deze website